ÇERÇEVENİN ARKASINDAKİ MEKTUP

ÇERÇEVENİN ARKASINDAKİ MEKTUP
Karımı 1998′in sonbaharında kaybettim…
Yedi senelik evliliğimizin iki senesini kanser tedavisi için
hastanelerde geçirmiştik.
Karım her evlilik yıldönümümüzde ikimizin fotoğrafını çerçeveler
‘Bunlar bizim hayatımızın gölgeleri” derdi.
Öldüğünde yedi tane resmimiz vardı.
97′in bir gecesinde onu aldattım.
Oysa ona sürekli onu ne kadar çok sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık kalacağımı söylerdim.
Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi tekrarladım.
Tuhaf bir gülümsemeyle baktı bana ve sadece:
Biliyorum dedi.
İzmir’e kar yağdığı gün yani bir ay önce evdeydim.
Fotoğraflarımıza bakıyordum yine.
Her çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk kez o gün fark ettim.
> > >>
> > >>A.
> > >>
> > >>R.
> > >>
> > >>K.
> > >>
> > >>A.
> > >>
> > >>S.
> > >>
> > >>I.
> > >>
> > >>N.
Gerisi için yılları yetmemişti.
Ama sanırım ”Arkasına bak” filan yazmaya niyetlenmişti.
Hemen çerçevelerin arkasına baktım.
Hiçbir şey yoktu.
Sonra bir şey dürttü beni hepsini teker´ teker söktüm.
İnanabiliyor musunuz her birinin arkasından bir mektup çıktı
Geçirdiğimiz her sene için sevgi dolu sözler yazmıştı.
1997′deki resmimizin içinden çıkan zarf ise simsiyahtı.
> > >>Ve içinden şu sözler çıktı:
14 Mart 1997/ Gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi baktı
Söylemene gerek yok biliyorum…”
2002′deyiz.
> > >>Onu kaybedeli 4 aldatalı 5 yıl oluyor.
> > >>İçim acıyor şimdi.
> > >>Çünkü kadınlar biliyor hissediyor…